YETER

Yeter artık... Bıktım. Dayanacak gücüm kalmadı. Asla mutlu olmadım. Hep bir yanım eksik kaldı. Bir türlü bulamadım...
Hep düşündüm... Neden ben bu kadar mutsuzum da, kötü olan, iğrenç olan herkes mutlu? Mutsuzluğumu, çok gülerek önlemeye çalıştım. Kendime, komik olmayan şakalara... Bu beni sadece daha mutsuz etti.

İnancımı kaybetmedim. Dua ettim... Ama olmadı... Asla, asla mutlu olamadım.

Ben kötü biri değilim...

Ağlıyorum. Defalarca ağladım. Arınamadım... Yoksa arındım mı? Neden?

Hayatın bana karşı tutumu hep bu oldu:

Anladım.. Kendin yerine başkalarını düşünürsen, kaybediyorsun. Ama ben öyle biri değilim... Başkalarını da düşünmek zorundayım.
Görüyorsunuz ya, bu halimle bile komik resim koyuyorum. Dışım hafifçe ağlarken... Ama içim bardaktan boşanırcasına kan ağlıyor.

Şu sözü arıyordum.

"Tanrı insanların ne zaman şanslı yada şanssız olacağına karar verirlermiş. Böylece her şey dengelenmiş olurmuş. Senle tanışmam şanslı anımsa.Önceden olan her şeyi dengelemiş olur."

Tonari no Kaibutsu-kun ya da Ao Haru Ride'den, emin değilim.

Benim önceden olanlar ne zaman dengelenecek lan!?

Hiç bir şey istediğim zaman olmuyor. Bırak istediğim zamanı, çoğu zaman hiç olmuyor. Olduğunda da ya isteğim geçmiş oluyor, ya da misliyle yanıt alıyorum.

HAYAT, BENDEN NE İSTİYORSUN? NEDEN BUNLARI YAŞIYORUM?

Bu...

Bilmiyorum. Belki de abartıyorum. Sadece mutlu olmak istiyorum.

Keşke vahşi doğada yılanlar tarafından büyütülseydim... Hiç olmazsa mutsuzluk nedir bilmezdim.