Çok sıkıntılı bir dönemden geçiyorum şu an. Bildiğin sıkılıyorum... Her günüm gri, sıkıcı... Mutluluğu kaybettim. Bunaldım. Hayatın hep bana eziyet etmekten zevk aldığını düşünürdüm; ama bu kadarı saçmalık. Bu ruh hali sizi iki şeye sürükler: Biri intihara, diğeriyse psikopatlığa. Daha fazla deliremeyeceğime göre; çok zaman önce intihar etmem gerekirdi. Ama ona bile izin vermedi, bu ... hayatı.
Artık ağlamaya, hatta sızlanmaya bile mecalim kalmadı. Bunları... Bunları...
Yazacak halim bile yok. Yolunu kaybetmiş ördekler gibi, ortalıkta dolanıyorum. Ama çoğu kez fark edilmiyorum. Bu... Aynı hayaletlerin dolaşmasına benziyor. Bedenim ihtiyaçlarını hatırlatsa da, asıl yara ruhumda.
Bilmiyorum, belki de klasik bir sonbahar depresyonu... Ama daha önce bu kadar ağır olmamıştı. İlk hatırladığım andan beri (o an hariç) gerçekten mutlu olduğum zaman pek azdır. Ama hiç böyle bir boşluğa düşmemiştim. Ben... Bilmiyorum.
Artık ağlamaya, hatta sızlanmaya bile mecalim kalmadı. Bunları... Bunları...
Yazacak halim bile yok. Yolunu kaybetmiş ördekler gibi, ortalıkta dolanıyorum. Ama çoğu kez fark edilmiyorum. Bu... Aynı hayaletlerin dolaşmasına benziyor. Bedenim ihtiyaçlarını hatırlatsa da, asıl yara ruhumda.
Bilmiyorum, belki de klasik bir sonbahar depresyonu... Ama daha önce bu kadar ağır olmamıştı. İlk hatırladığım andan beri (o an hariç) gerçekten mutlu olduğum zaman pek azdır. Ama hiç böyle bir boşluğa düşmemiştim. Ben... Bilmiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder