Yine yeni yeniden offf of

Sabah iyi de, akşama doğru üzerime bir huzursuzluk çöküyor. Sıkılıyorum, içim daralıyor. Alışkın olmadığım bir his değil; ama son zamanlarda çok ve ağır olmaya başladı. Daha fazla dayanabilir miyim? Bilmiyorum.

Doğaya gitme isteğimi sordular; (gerçekten sordular); aslında, bu bir kaçış isteği. Neresi olduğu çok önemli değil; bu boğucu saçmalıktan kurtulabileceğim her hangi bir yer olur. Doğa, uzay, Dünya'nın sonu, paralel evren... Her hangi biri olabilirdi. Ama ben en imkanlısı olarak; doğayı tercih ettim.

Peki, neyden kaçmak mı istiyorum? Bir çok şeyden... Yüzlerce şeyden...

İnsanlardan...
Boğucu şehir hayatından...
Derslerden...
Stresten...
Paradan...
Mutsuzluktan...
Monotonluktan...
Çıkarcılıktan...
Güç oyunlarından...
İlaçlardan...
Her şeyden...

Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, iki tane lanet olası hap kullanıyorum ve hiç bir işe de yaramıyorlar.

Bazen diyorum; acaba abartıyor muyum? Ama sanmıyorum. Ben, bu yılan insanların arasında olmaktansa; gerçek yılanların arasında olmayı yeğlerdim. Nedeni basit: Onlar sadece yılan. Ama diğerlerinin yılan, insan, ayı gibi bir çok kişiliği var ve hangisinin gerçek olduğunu bilemiyorsunuz.

Belki, diyorum bazen; belki içki, sigara, uyuşturucu kullansam bu kadar hissetmezdim. Ama yo, kullanmayacağım... Bu; doğayla kucaklaşma konseptime yakın düşen bir konu değil.

Gerçekleşmeyen hayallerden bıktım. Her seferinde yerle bir oluyorlar.

Üzüntülerden bıktım. Hep, hep... İçimdeki yüzlerce kırık, ezik, tuzla buz olmuş parçaya rağmen; attığım milyonlarca sahte kahkaha.

Of of... Gece uzun, dertler diz boyu...

Göz kapaklarım, ellerim yorgun...

Ve yazılar öksüz.