Neden kitaplardaki, filmlerdeki gibi her şeyi bırakıp gitmek mümkün değil ki? Sağduyu denen şeyden ve na sahip olmaktan nefret ediyorum... Bazı şeylerin mümkün olmadığını bilmek acıtıyor. Sıradan bir hayat sıkıcı; ama başka seçeneğim var mı?
Aslında, sabah her şey çok güzeldi. Uyandım, komik şeyler seyrettim, Pokemon Go oynadım, komik şeylere baktım... Ama yatağa girince, üstüme işte bu lanet olası hüzün çöktü.
Biraz balkona çıkıp hava aldım, üşüdüm... Neden ne kadar ömrümüz kaldığını bilmeden onca yılı saçma sapan şeylere harcıyoruz?
Ölüm... Çoğu kişi sevmez onu; ama yaşamaktan daha iyi, daha acısız olduğuna eminim.
Neden aniden başka bir boyuta geçemiyorum sanki? Sıradan ve sıkıcı hayatlar... Bir süre daha bu fikirle boğuşacağım gibi... Belki de depresyondayım, bilmiyorum...
Dünden beri, daha ne kadar süre yaşayacağımı düşünüyorum... Hayaller... Neden hayatın hayallerdeki gibi olması mümkün değil? Niye her şey bu kadar saçma? Niye insanlar bazı şeylere "Saçma" dedikleri halde aslında hayatın kendisinin saçmalığın ta kendisi olduğunu fark etmiyor? Eğer insanların uçmasını saçma olarak niteliyorsanız; uçak, helikopter ve uçabilen her şey, kuş ve böcekler bile, saçmadır.
Düşünmenin nimet olduğunu söylerler... Bence bu bir ceza. Eğer düşünemeseydim, şu an bu halde olmazdım. Huzurlu bir şekilde uyuyor olurdum. Fazla düşünmek delirtir... Kim söylemişti onu? Yaygın bir halk deyişi miydi? Hatırlamıyorum... Ama böyle bir söz olduğuna emin gibiyim... Belki de daha önce ben, kendime söylemişimdir; bilmiyorum...
Tek bildiğim, sıradan hayatların sıkıcı olduğu ve benim sıkılmaktan nefret etmem... Ne yapabilirim ki? Şu durumda, hiçbir şey... Elimde hiçbir güç yok...
Niye biri beni tropik bir adanın ortasına atıp yılanlar tarafından yenmemi izlemiyor? Benden daha çok acı çekmeyeceğine eminim...
Genel olarak, zaten hayatın bana karşı bir garezi olduğunu düşünürüm.
Ama bu kadarı çok fazla... Ve çok saçma... Aynı oranda da sıkıcı. Hayat sıkıcı, dünya sıkıcı, insanlar sıkıcı, her şey sıkıcı...
Genellikle, hikaye ve senaryolarda aniden kendisine bir güç verilen insanlar başta bundan hoşlanmaz. Sanki sıradanlığın sıkıcılığı çekilebilir bir şeymiş gibi! Belki de, sıradanlıktan sıkılmayanlar ancak böyle deneyimler yaşayabiliyordur? Bunlar da sadece kurgu...
Kurgu bile sıkıcı...
Neden dünyanın tersine dönmesi mümkün değil? Bu yazı da sıkıcı, farkındayım... Ama tek başıma sıkılmam haksızlık. Sıradan hayatı tek başıma çekmiyorum, doğru; zaten öyle olsa sıradan olmazdı... Ama ya sıkılanlar?
Sağduyu önemliymiş... Hıh! O lanet şey yüzünden kaç fikirden vazgeçtim, kaç kez hayallerimi, ruhumu "gerçek" denen şeytana sattım, biliyor musunuz siz?
Aslında, sabah her şey çok güzeldi. Uyandım, komik şeyler seyrettim, Pokemon Go oynadım, komik şeylere baktım... Ama yatağa girince, üstüme işte bu lanet olası hüzün çöktü.
Biraz balkona çıkıp hava aldım, üşüdüm... Neden ne kadar ömrümüz kaldığını bilmeden onca yılı saçma sapan şeylere harcıyoruz?
Ölüm... Çoğu kişi sevmez onu; ama yaşamaktan daha iyi, daha acısız olduğuna eminim.
Neden aniden başka bir boyuta geçemiyorum sanki? Sıradan ve sıkıcı hayatlar... Bir süre daha bu fikirle boğuşacağım gibi... Belki de depresyondayım, bilmiyorum...
Dünden beri, daha ne kadar süre yaşayacağımı düşünüyorum... Hayaller... Neden hayatın hayallerdeki gibi olması mümkün değil? Niye her şey bu kadar saçma? Niye insanlar bazı şeylere "Saçma" dedikleri halde aslında hayatın kendisinin saçmalığın ta kendisi olduğunu fark etmiyor? Eğer insanların uçmasını saçma olarak niteliyorsanız; uçak, helikopter ve uçabilen her şey, kuş ve böcekler bile, saçmadır.
Düşünmenin nimet olduğunu söylerler... Bence bu bir ceza. Eğer düşünemeseydim, şu an bu halde olmazdım. Huzurlu bir şekilde uyuyor olurdum. Fazla düşünmek delirtir... Kim söylemişti onu? Yaygın bir halk deyişi miydi? Hatırlamıyorum... Ama böyle bir söz olduğuna emin gibiyim... Belki de daha önce ben, kendime söylemişimdir; bilmiyorum...
Tek bildiğim, sıradan hayatların sıkıcı olduğu ve benim sıkılmaktan nefret etmem... Ne yapabilirim ki? Şu durumda, hiçbir şey... Elimde hiçbir güç yok...
Niye biri beni tropik bir adanın ortasına atıp yılanlar tarafından yenmemi izlemiyor? Benden daha çok acı çekmeyeceğine eminim...
Genel olarak, zaten hayatın bana karşı bir garezi olduğunu düşünürüm.
Ama bu kadarı çok fazla... Ve çok saçma... Aynı oranda da sıkıcı. Hayat sıkıcı, dünya sıkıcı, insanlar sıkıcı, her şey sıkıcı...
Genellikle, hikaye ve senaryolarda aniden kendisine bir güç verilen insanlar başta bundan hoşlanmaz. Sanki sıradanlığın sıkıcılığı çekilebilir bir şeymiş gibi! Belki de, sıradanlıktan sıkılmayanlar ancak böyle deneyimler yaşayabiliyordur? Bunlar da sadece kurgu...
Kurgu bile sıkıcı...
Neden dünyanın tersine dönmesi mümkün değil? Bu yazı da sıkıcı, farkındayım... Ama tek başıma sıkılmam haksızlık. Sıradan hayatı tek başıma çekmiyorum, doğru; zaten öyle olsa sıradan olmazdı... Ama ya sıkılanlar?
Sağduyu önemliymiş... Hıh! O lanet şey yüzünden kaç fikirden vazgeçtim, kaç kez hayallerimi, ruhumu "gerçek" denen şeytana sattım, biliyor musunuz siz?
Erdem hocam bu kadar duygu yüklü bir yazıda hoş görülecek mantık hatalarına rağmen son derece doğru tespitler içeren bir yazı denemesi. Bir gunr bu blok ünlü bir iş adamının filan dikkatini çekip de size yazarlık verirse belki mutlu olursunuz :)
YanıtlaSil